Sonsuz bir KARANLIGIN içinden doğdum...
IŞIĞI gördüm,korktum,ağladım.
Zamanla ışıkta yaşamayı öğrendim.
Karanlığı gördüm,korktum.
Gün geldi sonsuz karanlığa uğurladim sevdiklerimi... Ağladım.
Yaşamayı öğrendim. .. !
Doğumun,hayatın bitmeye başladığı an olduğunu; aradaki bölümün,ölümden çalinan zamanlar olduğunu öğrendim.
Zamanı öğrendim. Yarıştım onunla...
Zamanla yarışılmayacağını,zamanla barışılacağını,zamanla öğrendim...
İNSANI öğrendim... !
Sonra insanların içinde iyiler ve Kötüler olduğunu...
Sonra da her insanın içinde ;
İyilik ve kötülük bulunduğunu öğrendim.
SEVMEYİ öğrendim ..
Sonra güvenmeyi...
Sonra da güvenin sevgiden daha kalıcı olduğunu,
Sevginin GÜVENİN sağlam zemini üzerine kurulduğunu öğrendim...
İnsan tenini öğrendim.
Sonra tenin altnda bir RUH bulunduğunu...
Sonra da RUHUN aslında tenin üstünde olduğunu öğrendim. .. !
Evreni öğrendim.
Sonra evreni aydınlatmanın yollarını öğrendim.
Sonunda evreni aydınlatabilmek için;
önce çevreni aydınlatabilmek gerektigini öğrendim.
Ekmeği öğrendim.
Sonra barış için ekmeğin bolca üretilmesi gerektiğini...
Sonra da ekmeği hakça bölüşmenin,
bolca üretmek kadar önemli olduğunu öğrendim.
Okumayı öğrendim.
Kendime yazıyı öğrettim sonra...
Ve bir süre sonra yazı,kendimi öğretti bana ...
